Wiele twarzy Hellebores 6 unikalnych rodzajów do kochania

Hellebore, Helleborus, jest członkiem ekspansywnego Rodzina Ranunculaceae.

To nie jest jedna roślina, ale rodzina o około 20 gatunkach, a także różne podgatunki. I często nazywa się to Wielkim, Bożego Narodzenia lub Zimą różą.

Większość hellebores uprawianych w ogrodzie domowym jest różne H. orientalis hybrydy, które są wspólnie określane jako Helleborus X hybridus.

Oferują paletę kolorów „potluck” i kwitną późną zimą do wczesnej wiosny, kiedy wiele innych roślin jest jeszcze uśpionych.

Łączymy się z dostawcami, aby pomóc Ci znaleźć odpowiednie produkty. Jeśli kupujesz z jednego z naszych linków, Możemy zdobyć prowizję.

Jeśli jesteś nowy w uprawie tych ładnych zimowych kwiatów, zobacz nasze Przewodnik po uprawie hellebores.

W tym artykule dowiesz się, jak członkowie różnorodnych Helleborus Rodzaj jest pogrupowany pod kątem klasyfikacji, a także kluczowe cechy głównych gatunków jak dotąd.

Czego się nauczysz

• Klasyfikacja rodzaju
• Sześć unikalnych typów
  1. Syncarpus
  2. Griphopus
  3. Chenopus
  4. Helleborus
  5. Helleborastrum
  6. Dicarpon
• Hybrydyzacja
• Celowe sadzenie

Klasyfikacja rodzaju

Być może najbardziej unikalną cechą Helleborres jest szeroka gama cech, które istnieją wśród tych roślin.

Nawet w ramach jednego gatunku możesz znaleźć różne rozmiary, kolory, kształty liści i cechy płatka lub sepal.

Hellborus X Hybridus

Eksperci w świecie rośliny zmagali się z odróżnieniem jednego gatunku od drugiego do 1989 roku, kiedy brytyjski botanik Brian Mathew napisał monografię o Hellebores, która nadal stanowi ostateczną klasyfikację rodzaju.

Starając się wnieść porządek mishmash zidentyfikowanego gatunku Hellebore, Mathew zbadał ich cechy fizyczne i odkrył, że wszystkie ładnie pasują do jednego z sześciu podstawowych typów botanicznych.

Przypisał każdemu do jego właściwej sekcji i Helleborus Rodzaj ostatecznie miał system klasyfikacji. Jest nadal używany dzisiaj.

Z biegiem czasu Will McLewin, jeden z kolegów Mathew i nieustraszony łowca Hellebores w ich rodzinnym regionie Bałkanów oraz dwóch innych botaników, Michaela Faya i Hang Sun, kontynuowali badanie rodzaju.

W 2001 roku przedstawili „filogeneza molekularna Helleborus„Do społeczności botanicznej.

Zakwestionowało klasyfikację H. Thibetanus, Jedynym Hellebore rzekomo pochodzenia azjatyckiego i skrytykował złapany charakter sekcji Helleborastrum.

Debaty w społeczności Hellebore są kontynuowane i prawdopodobnie spowodują dalsze dostrojenie tego systemu klasyfikacji w przyszłości.

Sześć unikalnych typów

W tej chwili istnieje około 20 różnych rozpoznanych gatunków Hellebore. Każdy pasuje do jednej z sześciu sekcji klasyfikacji Mathew.

Spójrzmy na zdefiniowane sekcje, zbadaj gatunek w każdym i odkryjmy ich unikalne cechy.

1. Syncarpus

Nazwa tej sekcji wywodzi się od słowa „synchronizujący”, co oznacza, że ​​trzy połączone zestawy narządów reprodukcyjnych lub darni.

W tej kategorii jest tylko jeden gatunek. To jest H. Vesicarius, rzadka roślina, która jest bardzo trudna do rozwoju.

Helleborus vesicarius. Zdjęcie dzięki uprzejmości JC Raulston Arboretum na NC State University. Używane za zgodą.

Ma nieokreślone zielone kwiaty, które mierzą niewielkie 3/8 do 1 1/2 cala szerokości i wyglądają jak małe cylindry z otworem na dole.

Gdyby nie wybitny bordowy zespół, wtapiliby się z liśćmi i prawdopodobnie niezauważone w ogrodzie.

Najbardziej godne uwagi na tej roślinie są szczególnie duże, połączone dywany lub strąki nasienne. Zaczynają zielone i stają się brązowe, wystające do długości, która jest około trzy razy dłuższa niż kwiaty.

W przeciwieństwie do większości odmian, zamiast produkcji poszczególnych strąków nasion H. Vesicarius zjednoczyć się, tworząc jedną dużą kapsułę. I zamiast otwierać, aby rozproszyć nasiona, kapsuł.

Inną unikalną cechą jest to, że po udaniu się do nasion, roślina ta spędza lato w uśpieniu, podczas gdy inne typy nadal rosną.

To jest gatunek kotwiczny lub rytmowy. Jest liściasty, upuszczając liście latem.

U podstawy znajduje się kopiec miękkich, głęboko podzielonych, średnio zielonych liści. Przylistki lub kępki pod kwiatami są bardziej liczebne niż w większości typów i są uważane za prawdziwe liście, w przeciwieństwie do większości odmian, które są bardzo rzadkie.

Dojrzałe wysokości osiągają 18 cali. H. Vesicarius jest dostosowany do Strefy odporności USDA 7 do 9. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

2. Griphopus

Rośliny w tej klasie mają wąskie, podzielone liście przypominające stopy mitycznego grifaina. Do tej pory jest jeden, H. foetidus.

Helleborus foetidus

Jest również znany jako niedźwiedź, stopa niedźwiedzia lub śmierdzącego hellebore - liście czasami mają piżmowy zapach, gdy są zmiażdżone.

Kwiaty tego rodzaju mają średnicę około jednego cala, chartreuse i cylindryczne. Czasami usta są zabarwione bordowym.

To jest cromusza lub roślina o łodydze. Gładkie, ciemnoniebiesko-zielone, skórzaste liście są wiecznie zielone. Składa się z podstawowych kopców głęboko wyciętych, wąskich liści z ząbkowanymi krawędziami i przylistków liści lżejszej zieleni pod kwiatami.

Dojrzałe wysokości mogą osiągnąć trzy stopy. Ten typ jest odpowiedni do uprawy w strefach 5 do 9. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

Oprócz prawdziwych gatunków istnieją również odmiany, w tym przyjemnie pachnący „Miss Jekyll”, „jasnozielony, trzy stóp„ zielony gigant ”, 12-calowy krasnolud„ Sierra Nevada Group ”i„ Wester Flisk Group ”, z czerwonymi łodygami i liśćmi.

3. Chenopus

W tej sekcji znajdują się rośliny z liśćmi, które składają się z trzech segmentów, takich jak stopa gęsi lub w grecku, „chen” lub χήνα („chína”).

Istnieją dwa gatunki, H. Argutifolius, I H. livivus, Oba typy kotwic, które mają grube łodygi.

U ich podstaw nie ma liści. Zamiast tego skórzaste zielone liście są skupione na szczytach łodyg, które osiągają trzy do czterech stóp wysokości w dojrzałości. Liście są głęboko ząbkowane i mają długi środek środkowy i dwa krótsze boczne.

H. Argutifolius to hellebore z liściami holly. Jest również znany jako Corsican Hellebore, H. Corsicus, z wcześniejszej klasyfikacji.

Helleborus argutifolius

Kwiaty są jasnozielone i w kształcie kubka. Mierzą średnicę od jednego do dwóch cali i otwierają się tylko częściowo.

Ta odmiana jest najlepiej uprawiana w strefach od 5 do 9. Spodziewaj się kwiatów od późnej zimy do wczesnej wiosny.

Oprócz roślin prawdziwych gatunków istnieją odmiany H. Argutifolius Dostępne również, w tym „Janet Starnes”, różnorodność z różnorodnymi zielonymi i białymi liśćmi.

Helleborus Lividus. Zdjęcie przez Alamy.

H. livivus, Majorkan Hellebore przypomina H. Argutifolius z trzyczęściowym liściem. Jednak jego kwiaty wykazują odcienie od jasnozielonej do róży, a liście jest błyszczące i żyłka w bieli.

Dojrzała wysokość tej rośliny wynosi od 12 do 18 cali. Jest bardziej delikatny niż H. Argutifolius, i najlepiej rośnie w strefach od 8 do 9. Kwiaty kwitną od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. Argutifolius

Można znaleźć nasiona H. Argutifolius Dostępne w Amazon.

4. Helleborus

Pomimo wszystkich Hellebores ma łaciny ”Helleborus„Na ich imię jedynym członkiem klasyfikacji Helleborus Mathew jest H. Niger, AKA The Christmas Rose.

Helleborus Niger

Czasami H. Niger jest również nazywany Czarnym Hellebore. Jest to nieco mylące, ponieważ kolor odnosi się do ciemnych korzeni rośliny, a nie do płatków przypominających płatki.

Dostępne są prawie czarne odmiany Rose Lenten Rose, które należą do sekcji Helleborastrum, takie jak Helleborus X hybridus Winter Jewels® „Onyx Odyssey”, które w rzeczywistości są bardzo głębokie fioletowe.

„Onyx Odyssey”

Siasy można znaleźć dla odmiany „Onyx Odyssey” Dostępne w Burpee.

H. Niger jest rośliną Acaulerescent, z krótkimi łodygami kwiatowymi o około sześciu cali, które wznoszą się bezpośrednio z jej mięsistych kłącza, zamiast skupiać się. Czasami łodygi mają fioletowy kolor.

H. Niger znany jest z efektownych, podobnych do gwiazd kwiatów, które są skierowane na zewnątrz zamiast w dół w zwykłej głową. Są śnieżne białe i stopniowo zanikają do różu, a następnie zielonego. Większość to od jednej i pół do trzech cali, chociaż mogą wystąpić większe.

Jest kopiec skórzastego, ciemnozielonego bazowego liści. Liście są palmami, co oznacza, że ​​fanują jak palce, z siedmioma do dziewięciu segmentów. Na wskazówkach może być trochę ząbkowania.

H. Niger rośnie do 9 do 12 cali wysokości w dojrzałości. Ta roślina jest wiecznie zielona i najlepiej rozwija się w strefach od 3 do 7. Kwitnie od późnej zimy do wczesnej wiosny.

Oprócz prawdziwych gatunków dostępnych jest wiele dodatkowych odmian z godnymi uwagi cechami, takimi jak trzy calowe kwiaty „Koło Pottera” i datę kwitnienia w połowie grudnia „Preecox.'

Istnieją również dwa podgatunki H. Niger:

H. Niger ssp. Niger ma kwiaty, które mierzą 2.75 cali.

H. Niger ssp. Macranthus znany jest z największych kwiatów, do 3.O średnicy 75 cali i niebiesko-szorstkie zielone liście.

5. Helleborastrum

Ta sekcja jest nieco złapana i nie będzie zaskoczeniem, jeśli ostatecznie ulega dalszemu dostrajaniu. Gatunki, które zawiera, są często krzyżowane w celu wytwarzania hybryd oznaczonych nieco ogólnie jako Helleborus X hybridus.

Obecnie zawarte w tej rozległej sekcji to:

• H. Abruzzicus
• H. atrorubens
• H. bocconei
• H. croaticus
• H. Cyclophyllus
• H. Dumetorum
• H. liguricus
• H. Multifidus
• H. Occidentalis
• H. zapach
• H. orientalis
• H. Celerescens
• H. Torquatus
• H. viridis

Wszystkie te rośliny są przyczepne, wytwarzając łodygi kwiatowe bezpośrednio z mięsistych kłącza. Niektóre wykazują zmiany kolorów w jednej klasyfikacji. Istnieje wiele podgatunków i hybrydów.

Znalezienie prawdziwych gatunków - szczególnie rzadkich typów - dla ogrodu domowego; Jednak mnóstwo odpornych odmian persłowych.

Oto najważniejsze informacje:

H. Abruzzicus

Jeśli kiedykolwiek spacerujesz po górzystych regionach północnych Włoszech i spotkasz się na bladym do limonki z zielonym kwiatem z głęboko podzielonymi, ząbkowanymi, przypominającymi paprocie zielone liście, może być to H. Abruzzicus.

Helleborus Abruzzicus

Nie zaklasyfikowane do początku 2000 roku, H. Abruzzicus wciąż wchodzi w swój własny. Nie jest dobrze znany ani szeroko dostępny, a precyzyjne opisy rynku są zazwyczaj niejasne.

Jeden z brytyjskich dostawców opisuje kwiaty jako „stosunkowo duże.„Prepale są nieco bardziej spiczaste niż okrągłe.

To jest liściasty typ, który upuszcza liście pod koniec sezonu. Podstawowe liście są jasnozielone, drobno podzielone i ząbkowane, z tendencją do pedału.

Wysokość tej rośliny jest drobna od 8 do 12 cali. Nadaje się do wzrostu w strefach od 6 do 9. Czas kwitnienia jest później niż większość - nie spodziewaj się kwiatów do wiosny.

H. atrorubens

Jeden z pierwszych, którzy kwitną późną zimą, ten typ zanika, gdy wiosna się rozpoczyna. Ma mniejsze kwiaty, które są lekko spiczaste i mierzą od jednego do dwóch cali.

Helleborus atrorubens

Kwiaty mają tendencję do skierowania się na zewnątrz, zamiast kiwać głową w dół. Kolory wahają się od ciemnego fioletu do jasnozielonego, często z fioletowymi pleców i zielonymi spódami.

Tego rodzaju łodygi mają tendencję do rozgałęzienia się bardziej niż inne typy.

Średnie zielone liście są głęboko podzielone, a czasem podzielone w sposób pedałowy, tworząc prawie okrągły obwód. Każdy segment jest wąski, gładki, skórzany i ząbkowany na końcówkach. Nowe liście mogą być zabarwione fioletem.

To jest odmiana liściona, która upuszcza liście pod koniec sezonu.

Ta roślina osiąga wysokość od 12 do 18 cali w dojrzałości i jest dostosowana do stref od 6 do 8. Czas kwitnienia to późna zima.

H. bocconei

Wcześniej sklasyfikowane jako podgatunki H. Multifidus, H. bocconei pochodzi z górzystych regionów Włoch i nadal jest dość rzadka w uprawie.

Brytyjscy dostawcy opisują kwiaty jako „średnio-duży” z zapachem podobnym do bzu czarnego lub porzeczki. Są jasnozielone, żółtawo-zielone lub żółtawo-białe i kształtowane jak spodki.

Helleborus bocconei. Zdjęcie Francine Riez, Wikimedia Commons za pośrednictwem CC BY-SA

Średnie zielone, gładkie, skórzaste podstawowe liście mają ząbkowane ząbki oraz głębokie podziały i podział w stylu pedału. Jest to typ liściowy, który upuszcza liście pod koniec sezonu wegetacyjnego.

Drobne rośliny zazwyczaj uzupełniają się na 12 cali, ale czasami osiągają dwukrotność tej wysokości. Kwitną wcześnie, często na początku zimy.

H. bocconei powinien dobrze się rozwijać w strefach od 5 do 8.

H. croaticus

H. croaticus jest gatunkiem chorwackim z kwiatami jednej do dwóch cali, które są podobne do gatunków H. Torquatus.

Mogą być fioletowe lub zielone lub fioletowe cieniowanie na ciemnozielone na spodzie. Sepale są lekko spiczaste i mają widoczne fioletowe żyłkę.

Helleborus croaticus. Zdjęcie Kenpei, Wikimedia Commons za pośrednictwem CC BY-SA

Najlepszym sposobem na powiedzenie tego gatunku od innych z podobnymi kolorystykami jest poszukiwanie rozmytych włosów na łodygach kwiatowych lub szypułkach i na spodzie liści.

Ten typ jest liściasty i upuszcza liście, uśpiony wcześnie, pod koniec letniego.

Liście H. coraticus jest podobny do tego H. atrorubens, będąc średnio zielonym, z kopcem u podstawy i niektórymi pod każdym kwiatem.

W przeciwieństwie do miękkich liści innych typów liściastych, liści H. croaticus są nieco skórzaste. Są ząbkowane i mają trzy głęboko podzielone segmenty ułożone w stylu pedału.

Ta roślina osiąga wysokość od 8 do 16 cali i nadaje się do uprawy w strefach od 4 do 8. Kwitnie późną zimą.

H. Cyclophyllus

H. Cyclophyllus ma zielone do żółto-zielonych kwiatów, które mają średnicę od jednego do dwóch cali. Niektórzy kiwa głową, podczas gdy inni stoją przed zewnętrznymi. Sepale są lekko spiczaste, a kwiaty mogą mieć piżmowy lub lekko słodki zapach.

Helleborus cyklophyllus

Ten rodzaj jest acaulescent z liściami liściastymi, które kopce u podstawy.

Miękkie liście mają średnią szerokość, ząbkowane i zauważalnie grube. Są podzielone na modne modele i tworzą niemal okrągły obwód. Istnieją trzy główne części, niektóre z dalszymi dzielnicami.

H. Cyclophyllus jest podobne do H. zapach. Istnieją dwa sposoby, aby odróżnić: H. Cyclophyllus nie dołączyło do Carpels, a jego nowe liście są czerwonawe z rozmytymi włosami, w przeciwieństwie do gładkich i skórzanych zielonych liści H. zapach.

Dojrzałe wysokości wynoszą od 16 do 20 cali. Najlepiej w strefach od 6 do 9. Ta roślina jest jednym z najwcześniejszych zimowych kwiatów.

H. Dumetorum

Wciąż stosunkowo rzadkie w ogrodzie domowym, H. Dumetorum jest uważany za kruchy w porównaniu z innymi.

Helleborus dumetorum

Kwiaty są powszechnie opisywane jako „małe”, a dla hellebore oznacza to średnicę około cala. Sepale są jasnozielone i lekko spiczaste, w kształcie kubka i kiwając głową.

To jest acaulecent, liściasta roślina, która czasami jest uśpiona do końca letniego. Miękkie liście podstawowe mogą zacząć się czerwonawo, ale dojrzewają do średniego zielonego. Liście są wąskie i pedow, z wyjątkiem niektórych przypadków, gdy są ułożone w kształcie podkowy.

Istnieją trzy główne segmenty liści, które są dalej podzielone. Mają rozmyte włosy na spodzie i mają cieńszą konsystencję niż większość gatunków.

Dojrzałe wysokości wahają się od 8 do 12 cali. H. Dumetorum rozwija się w strefach od 4 do 8. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. liguricus

Znany jako Ligurian Lenten Rose, gatunek ten pochodzi z północnych nadmorskich regionów Włoch i nadal jest stosunkowo rzadki w ogrodzie domowym.

Helleborus Liguricus. Zdjęcie dzięki uprzejmości JC Raulston Arboretum na NC State University. Używane za zgodą.

Kwiaty są uważane za duże w porównaniu z innymi roślinami sklasyfikowanymi jako Helleborastrum, co oznacza, że ​​prawdopodobnie mają one o średnicy co najmniej dwóch cali.

Są w kształcie spodka z lekko spiczastymi działkami, które są białe do zielonkawo-białe, często z białymi pleców i zielonymi spodami.

Kwiaty są pachnące i zostały opisane zarówno jako słodkie, jak i cytrynowe.

Oprócz koloru liście jest wyróżniającą cechą tej rośliny. Jest to pedaty, ale znacznie mniej segmentowane niż inne gatunki. I jest miękki, liściasty i średnio zielony.

Ta roślina dojrzewa do wysokości około 15 cali. Powinien się rozwijać w strefach od 5 do 8, a kwitnie od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. Multifidus

Kwiaty z zielonych do fioletowych kwiatów w kształcie spodka z lekko spiczastymi płatkami charakteryzującymi się H. Multifidus. Istnieje wiele podgatunków, które różnią się nieznacznie od siebie.

Niektóre są zielone, podczas gdy inne mają fioletowe plecy i zielone spód, fioletowe krawędzie i całkowicie fioletowe sekcje.

Helleborus multifidus subsp. Hercegovinus. Zdjęcie dzięki uprzejmości JC Raulston Arboretum na NC State University. Używane za zgodą.

Liście tego typu również się różnią. Kopce z liści podstawowych są pedaty, często z od 20 do 45 segmentów, z których wiele jest dalej podzielonych. Są gładkie, skórzaste i postrzępione ząbkowane.

Jest to typ Acaulenescens, który może utrzymać niektóre z jego liści przez cały rok. Jednak niektóre podgatunki stają się uśpione do końca letniego.

Dojrzałe wysokości wahają się od 8 do 14 cali. Dobrze nadaje się do ogrodów w strefach od 4 do 8. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. Occidentalis

H. Occidentalis został uznany za podgatunki H. viridis Dopóki nie został przeklasyfikowany przez zespół Mathew i McLewin.

Helleborus viridis. Zdjęcie przez Alamy.

Ma głową o jasnej zieleni, które mierzą około jednego do dwóch cali średnicy. Sepale są lekko spiczaste.

To jest typ liściowy. Nieco kruche podstawowe liście są ciemnozielone, błyszczące i postrzępione ząbkowane. Są pedaty lub podobne do stóp i składają się z dwóch głównych segmentów, które wykazują dodatkowe trzy do sześciu dywizji.

Dojrzałe wysokości wahają się od 8 do 16 cali wysokości. Ta roślina ma się dobrze w strefach od 4 do 8, a kwitnie od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. zapach

Dwu- do trzech cali kwiaty H. zapach, lub pachnący hellebore, mogą mieć piżmowy zapach lub mogą być wolne od zapachu. Kolory wahają się od chartreuse do zielonego. Otwierają się na płytki kształt spodka.

Helleborus Odorus

Cecha wyróżniająca H. zapach to lekko połączone dywany, które stają się widoczne, gdy strąki nasion zaczynają puchnąć.

Liście tych odmianowych kopców u podstawy i są gładkie i skórzaste. Jest rzadki w przylistkach pod kwiatami. Kolory różnią się od ciemnozielonej do żółtawo-zielonej.

Liście są podobne do lancy, o średniej szerokości z widocznym ząbkowaniem. Są one ułożone w stylu, podobne do stopy i składają się z trzech głównych segmentów, z których niektóre są dalej podzielone.

W przeciwieństwie do wielu hellebores, ten ma rozmyte włosy na łodygach liściowych lub ogonkach, a także spód liści.

H. zapach osiąga dojrzałą wysokość od jednej do dwóch stóp i może trzymać się niektórych liści od jednego sezonu wegetacyjnego do drugiego. Najlepiej nadaje się do stref od 6 do 8, a kwiaty późną zimą.

H. orientalis

Powszechnie znany jako Rose Lenten, H. orientalis wykazuje liczne kolory i formy i jest wyjątkowo odporna, co czyni go najczęściej hodowaną odmianą.

Istnieje tak wiele roślin, które pochodzą z tej sekcji, że odmiany są wspólnie nazywane Helleborus X hybridus.

Od białych i żółci po zieleni, róże i fioletowe, istnieją pojedyncze i podwójne odmiany, z których może wybrać ogrodnik domowy.

Istnieją trzy podgatunki H. orientalis:

• H. orientalis ssp. guttatus ma białe kwiaty z fioletowymi plamkami.
• H. orientalis ssp. abchasicus ma nowe czerwonawe liście i kwiaty, które zaczynają fioletowe i zanikają do różu.
• H. orientalis ssp. orientalis ma efektowne białe kwiaty.

Ten typ jest liściasty, upuszczając liście pod koniec sezonu. Osiąga dojrzałą wysokość od 12 do 18 cali i najlepiej nadaje się do stref od 4 do 9. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

H. Purodascens

H. Purodascens ma fioletowe kwiaty w kształcie kubka o średnicy od jednego do dwóch cali. Spód poszczególnych działek są fioletowe lub jasnozielone.

Helleborus pupuranscens

Miękkie, średnio zielone liście tej rośliny są głęboko podzielone na wiele wąskich segmentów. Będąc liściastym, upuszcza liście pod koniec sezonu.

Dojrzałe wysokości sięgają od 8 do 12 cali. Gatunek ten nadaje się do stref od 4 do 8 i kwitnie na początku zimy.

H. Torquatus

Kwiaty od jednego do dwóch cali H. Torquatus Skinąć głową lub twarz na zewnątrz. Sepale są dzwonkowe, z głębokimi fioletowymi pleców i zielonymi spodami. Czasami znajdziesz paski na spodzie.

Helleborus torquatus. Zdjęcie Peganum, Wikimedia Commons za pośrednictwem CC BY-SA

Strumienie i głęboki fioletowy kolor H. Torquatus popularna roślina do hybrydyzacji.

Liście składają się z miękkich zielonych liści zabarwionych fioletowymi. Każdy ma pedan lub stóp, ułożenie wielu wąskich, ząbkowanych segmentów.

Gatunek ten jest liściasty, upuszczając wszystkie liście pod koniec sezonu wegetacyjnego.

Dojrzałe wysokości wynoszą od 9 do 12 cali. Jest odpowiedni do uprawy w strefach od 4 do 8, a kwiaty późną zimą.

H. viridis

Czasami nazywany zieloną różą wielkogodą, ten typ ma kwiaty o średnicy od jednego do dwóch cali i proszkowo-zielonymi, spiczastymi działkami.

Helleborus viridis. Z Wikimedia Commons przez CC BY-SA

H. viridis jest liściasty. Liście są palmowe lub przypominające wentylatory i składa się z segmentowanych zielonych liści, które są wąskie i błyszczące, z postrzępionymi ząbkowanymi krawędziami.

Osiąga dojrzałą wysokość od 12 do 18 cali, najlepiej robi w strefach od 6 do 9, a kwitnie we wczesnym i średnim sprężynie.

6. Dicarpon

Ostateczna część klasyfikacji Mathew zawiera gatunki, które mają dwa połączone dywany zawierające nasiona.

Do tej pory jest jedna taka roślina, H. Thibetanus, jedyny hellebore, który powstał w Azji, w przeciwieństwie do Morza Śródziemnego. Istnieje debata na temat jego pochodzenia, więc zmiany mogą być dostępne!

Helleborus thibetanus „Tie Kuai Zi”

H. Thibetanus jest względnym nowicjuszem na amerykańskim rynku Hellebore. Został zidentyfikowany w Chinach w latach 60. XIX wieku, ale nie był dostępny poza jego rodzimą ziemią do lat 90.

Charakteryzuje się częściowo otwarty.

Chrupiące działki mogą zacząć się białe i zanikać na róż, a następnie zielony. Może być fioletowe żyłki. Sepale są wskazane, w przeciwieństwie do zaokrąglonych wielu rodzajów.

Jest to roślina Acaulerescent z łodygami, które powstają bezpośrednio z mięsistych kłącza. Miękkie, jasnozielone liście pod kwiatami składają się z ząbkowanych liści z siedmioma do 11 segmentami.

Warto zauważyć, że w przeciwieństwie do innych gatunków i większości roślin, H. Thibetanus nie wytwarza liścieni lub zarodkowych liści nasion o nieokreślonym kształcie, które zwykle są najważniejsze, gdy sadzonki kiełkują. Zamiast tego od samego początku pojawiają się prawdziwe liście.

Ta roślina jest liściona. Może osiągnąć dojrzałe wysokość 18 cali i jest odpowiedni do stref 6 do 8. Czas kwitnienia jest od późnej zimy do wczesnej wiosny.

Oprócz prawdziwych gatunków dostępne są również odmiany. „Tie Kuai Zi” to biała odmiana z różowym okiem i lekko spiczastymi działkami.

Hybrydyzacja

Rośliny dostępne do zakupu mogą być prawdziwymi gatunkami lub hybrydami dwóch lub więcej typów.

Ponadto niektóre są hodowane w celu zwiększenia tego, co kiedyś było mutacją, tworzenie się rzędu płatków wewnątrz zewnętrznego rzędu działek, zwany „podwojeniem."

Możesz przeczytać więcej w naszym przewodniku po różnych odmiany podwójnych głowów tutaj.

Jeśli szukasz niektórych rzadszych roślin bez powodzenia, skontaktuj się z lokalnym społeczeństwem Hellebore lub bezpośrednio hodowcy.

Gatunki Hellebore są często krzyżowane w celu produkcji hybryd.

Gdy skrzyżowane są dwa lub więcej różnych gatunków w tym samym odcinku, wynik nazywa się międzygatunkową hybrydą. Przykładem tego jest Helleborus X hybridus, skrzyżowanie między H. orientalis i inny gatunek w sekcji Helleborastrum.

Gdy skrzyżowane są dwa lub więcej gatunków z różnych sekcji, wynikiem jest hybryda skrzyżowa.

Na przykład, Helleborus X Ballardiae jest wynikiem przejścia H. livivus, z sekcji Chenopus, z H. Niger, sekcji Helleborus.

Ma różowe zabarwienie H. livivus i hojnie wielkości kwiatów H. Niger.

Ponadto nie wszystkie krzyże spowodują żyzne nasiona, a nasiona hybrydowe, które są żywotne, dają różnorodne wyniki.

Aby uzyskać więcej informacji na temat fascynującego świata hybrydyzacji Hellebore, polecam przeczytanie „Hellebores: A Comprehensive Guide” C. Colston Burrell i Judith Knott Tyler.

Hellebores: kompleksowy przewodnik

Znajdź to teraz na Amazon.

Uwaga:

Podczas gdy historia i badania sugerują, że niektóre gatunki mogą mieć właściwości przeciwbakteryjne lub przeciwzapalne, rośliny Hellebore są trujące. Noś rękawiczki podczas ich obsługi, ponieważ kontakt z SAP może powodować reakcje u wrażliwych ludzi.

Celowe sadzenie

Z tym tłem na Helleborus Rodzaj, jesteś gotowy, aby pewnie wprowadzić nowe nowe rośliny do swojego krajobrazu na zewnątrz. Nie krępuj się rozmawiać z dostawcami roślin i nasion, a także innych hodowców.

Masz teraz zrozumienie, które rośliny są rzadkie i może być mile zaskoczone, gdy dowiedzą się, że ich udana uprawa może przynieść pożądane miejsce w lokalnym społeczeństwie Hellebore lub konkursie ogrodniczym.

Ponadto dołączysz do szeregów Ogrodnicy dbają o środowisko, którzy sadzą dla dzikiej przyrody.

Jak?

Kiedy zdecydujesz się rosnąć za późno do hellebbores z kwitnącą wczesną sprężystą, zapewniasz cenne źródło żywności dla trzmieli, które często starają się znaleźć rośliny bogate w nektar w tym czasie.

Dodaj wieloletnie helleborres do swoich łóżek ogrodowych i granic i upiększ swoją nieruchomość za pomocą uroczych roślin, które z pewnością skinąli głowami z aprobatą.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o fascynującym World of Hellebores, Następnie będziesz potrzebować tych przewodników:

• Jak propagować głowie
• Jak podzielić i przeszczep hellebores
• 7 wskazówek dotyczących sadzenia nasion Hellebore